İnsanoğlu son nefesine kadar her yaş aldığında yeni bir şeyler öğrenir ve bu öğrendiklerini hayatta kullanır. Bazen bu öğrendikleri onu âlim yaparken bazen de zalim yapar. Ben kırk üç yıllık ömrümde insana yapılan en büyük kötülüğün yine insan tarafından yapıldığına şahit oldum.
2004 yılında Azerbaycan’da bir kadın tanıdım. Muhabir olarak çalışıyordu o zamanlar. Ermenilerin işgal ettiği Karabağ’da Azerbaycan Türklerinin haklı davalarını dünyaya duyurabilmek için elinden geleni yapan bir kadındı. Çağdaş ve milli değerlerine bağlı bir kadındı aynı zamanda. Karabağ savaşından gelen kaçkınların (göçmenler) kaldığı bir kampta soğuk bir kış günüydü. 1974 yılından bu yana Bakü’ye kar yağmamıştı ve ancak o yıl kar yağmıştı ve keskin bir kar ayazı vardı. Bakü her zaman rüzgârları ile meşhur bir şehirdi. Ve o gün kar ayaza çekmiş, rüzgâr insanın yüzüne tokat gibi vuruyordu. O ise, kampta insanların dertlerini dinliyor bir yandan da not alıyordu. Daha sonraları da Azerbaycan’ın her milli meselesinde gördüm onu elinde mikrofon hep haber peşindeydi. İnançları için savaşan mücadele eden bir kadındı. En büyük arzusu Karabağ’ın işgalden kurtulmasıydı. Nihayet Karabağ’ın azatlığını dünya gözüyle gördü. Hiç olmazsa gözü açık gitmedi, yaşadı bu anları…
Bugün Azerbaycan önemli bir değerini kaybetti ama sadece Azerbaycan değil Türkiye de bir Türkiye sevdalısını kaybetti. Paşayeva, Türkiye’nin dertlerini de kendi derdi gibi görürdü. Türkiye’de hiç yabancılık çekmediğini söyler, “kendi vatanıma geldim ben” derdi. Bitirirken, Ganire Paşayeva’ın kendi şiiriyle veda edelim. Allah gani gani rahmet eylesin…
Ben varlıkken bir hiçliğe çevrildim
Ben aşk adlı tek heceye çevrildim
Beni atım sana doğru çevrildim
Aç kapını bu kuluna Ya Rabbim.
Nefis adlı o şeytanı terk ettim
Hayat nedir geçte olsa fark ettim
En büyük aşk o senmişsin derkettim
Aç kapını bu kuluna Ya Rabbim.
Ganire Paşayeva
Allah rahmet eylesin. Türk milletinin hatıratında unutulmayacaktır.